koorts

Griep! En wat voor een! Al meer dan een week lig ik gestrekt en tot niet meer in staat dan af en toe naar mijn pc strompelen om daar iets onzinnigs te ventileren. Op de, op zichzelf best comfortabele bank, lig ik tv te kijken. Dat alleen al maakt de griep erger, maar het is de enig mogelijke afleiding.

Het enige gevaar is dat ik mijn enge koortsdromen niet meer weet te onderscheiden van het geboden amusement op tv.

‘Je moet veel drinken’, legt mevrouw van Gellekom uit, en ik vraag wat zij daar precies mee bedoelt:’ een mens bestaat al 90% uit water! Het hoeft niet mijn oren uit te spuiten, ja!’

‘Dat is waar’, beaamt mevrouw van Gellekom. ‘Met dat waterhoofd van jou mag je daar best over in zitten.’

Tussen twee hoestbuien door, waarbij het slijm alle kanten opvliegt waardoor mijn gordijnen een alleraardigst retro patroon gaan vertonen, zie ik een jong ding op tv uitleggen dat in Nederland in navolging van Bangkok, de siësta ook gaat doordringen. Het jonge ding gaat met een microfoon de straat op om slachtoffers te vragen hoe zij daar over denken. ‘Wat vindt u van de komst van de powernap?’, vraagt zij aan een vrouw die met een enorme helm op haar hoofd en twee tassen aan iedere arm bij haar man achter op de brommer zit.

Omstandig laat ze de tassen op de grond vallen, bij welke actie twee dozen leverpastei de tassen uit rollen, maait haar helm van haar hoofd en vraagt: ‘wablief?’

‘Wat u vindt van de komst van de powernap?’, herhaalt het jonge ding.

Ze strijkt door haar misvormde permanentje: ’Wee ik nie! Ik bin nie geleuvig’, zegt ze dan.

Hoe haar man het presteert, uiterlijk kalm, zijn brommertje ronkende te houden, is mij een raadsel. Als ik hem was geweest had ik toch minimaal de neiging gehad om dat jonge ding vanuit stand doormidden te rijden.Dat doet koorts met je.

‘Haha’, zegt het jonge ding. `Powernap betekent middagdutje.’

Zeg dan meteen wat je bedoelt, denk ik dan. De vrouw denkt dat duidelijk ook en zegt: ‘rijden, Manus!!'  Het jonge ding kan net op tijd opzij springen. Jammer.

Daarna zie ik tussen twee koortsdromen in nog een soort vrouw babbelen over haar to-do-listje(??)

To-do-listje!!! Vind je het gek dat ik alleen maar zieker word?? Noem het gewoon TE DOEN LIJST! Wat mankeert er aan redelijk Nederlands?

Aan het eind van mijn derde koortsdroom zie ik weernietman Piet Paulusma bij windkracht tien op een dijk het weer verkondigen. Kan die man niet tegen zichzelf in bescherming worden genomen?

Wijdbeens en met wapperende haren staat hij te ijlen dat het stormt.

Ja, Piet dat was zelfs mij opgevallen. Daar hoef je niet wijdbeens op een dijk je leven voor te gaan wagen bij een orkaan.

Aan het begin van mijn vierde koortsdroom zie ik Piet weer. En weer op die dijk tijdens een storm. In mijn droom vliegt hij mijlenver het water in.

Eindelijk begint mijn koorts te zakken..

tax free

Heb voor een week een huisje van Landal Greenpark. geboekt. Om even tot rust te komen. Ergens op de Veluwe. 
Het is nu zaterdagochtend en ik schrik ergens van wakker. Mijn horloge wijst halfzeven aan. Dat is midden in de nacht. Zullen wel een paar eekhoorns zijn want die lopen je hier voortdurend voor de voeten.En als het geen eekhoorns zijn, stormt er wel plotseling een kudde wilde zwijnen via de voordeur je Landalhut binnen.Als je mazzel hebt staat je achterdeur open anders heb je echt een probleem. Landal presenteert dat als extra geste voor haar clientèle. Je hoeft er niet eens extra voor te betalen. Behalve als er, wat God moge verhoeden, wat huisraad door de schoorsteen de hut uitvliegt. 

Waar ik van wakker schrok is het gebons op de deur van het huisje naast de mijne. 

Behalve gebonk hoor ik het bronstige getetter van een gorilla. Zal toch niet waar zijn? Jazeker, collega Fröhlich is gearriveerd en de hechte Landal Greenparkfamilie zal het weten. Even later stormt hij mijn bungalow binnen. 
'Dacht dat ik huisje 524 had. Vergeten dat het 523 was. Die mevrouw van hiernaast keek een beetje chagrijnig,',  hijgt  Fröhlich. 
' Ze keek verdomd kwaad vanwege mijn aanhoudende gebons op de deur. Daarom stelde ik mij maar voor als een Jehova getuige. Gaat er wel in, op de Veluwe, dacht ik. Niet dus. Ze begon meteen met eikels te gooien.' 

'Kom even tot the point, Fröhlich, waarom stoor jij mij hier midden in de nacht terwijl ik geniet van een wel verdiende vakantie? '
'Omdat jij vlak bij het Dolfinarium in Harderwijk zit. En ik kreeg gister een telefoontje van de directeur van een mega groot bedrijft , ene meneer van der Taxx, die over wil stappen naar ons accountantskantoor. Hij wil afspreken in het Dolfinarium. Hoor jij ook bij te zijn als mede vennoot.

En Dolfijnen zijn leuke beestjes.  Een kaartje kost "maar" een euro of dertig.'

'Daar kan een gemiddeld bijstandsgezin een maand van rondkomen,'Fröhlich!'
'Daarom reken ik nog steeds in guldens, van Gellekom. Valt het weer mee als je terugrekent in euro's. '

Tegen dergelijk logica ga ik niet in

We moeten een soort koepelgebouw binnen waarin een groot zwembad. Daaromheen tribunes. Zit helemaal vol. Je kunt wel zien hoe slecht het gaat in ons land.  Fröhlich zit naast een kerel met een stropdas om en een colbertje met een vestje. Ik moet me wel heel sterk vergissen als die niet bezig is met een gedwongen motivatiecursus van zijn baas. Teambuilding in het dolfinarium. Er is voor minder gestaakt. 

De man vraagt aan Fröhlich of hij dolfijnen ook van die spirituele dieren vindt. 
Fröhlich kijkt hem ongewoon lang aan  'Tja,', zegt hij dan. 'Persoonlijk zie ik een vis liever op mijn bord. Het liefst gefileerd. Had ik eigenlijk beter kunnen doen van die 30 euro die ik nu betaald heb.'.
De man kijkt hem geschokt aan. 'Dat zijn dolfijnen meneer!,' zegt hij hakkelend van boosheid. 'Dat zijn geen vissen, dat zijn zoogdieren.'
'Koeien zijn ook zoogdieren, ja!,' dramt Fröhlich met zijn gebruikelijke logica door. 'Die belanden ook uiteindelijk op mijn bord. Of zie jij wel eens een spirituele koe in een kerk zitten? Zou kunnen hoor. We zitten hier wel op de Veluwe. Daar kun je alles verwachten.'

Gelukkig begint de “show”. Zal best indrukwekkend zijn maar ik zie die dolfijnen toch liever vrij in de oceaan zwemmen. Ik vraag aan Fröhlich waar hij heeft afgesproken met heer Van der Taxx '

De man naast Fröhlich draait zijn hoofd naar ons toe:'zijn jullie soms van dat accountantskantoor??  Grote grutten, met mensen zoals jullie ga ik echt geen zaken doen!' En na die woorden gaat hij op zoek naar een andere plek. 
Ik kijk Fröhlich lang aan. Heel erg lang.'Ik hoef  het omzetverlies toch niet in cijfers uit te drukken he, Fröhlich?'

Fröhlich zwijgt even. Staart naar een opspringende dolfijn. De druppels sproeien in het rond.

Dan zegt hij zuchtend; 'Tja van Gellekom, we kunnen hier duidelijk spreken over een gevalletjes Taxx Free..'

Megalomaan

Op ons accountantskantoor heb ik de tv aan staan. Gewoon om op de hoogte te blijven van  het nieuws.

Collega Fröhlich, die mijn kamer komt binnenlopen, kijkt naar de tv en wijst op het scherm. Een stel langlaufers in Zwitserland bewegen zich wankelend over een sneeuwvlakte. ‘Kijk, die gekken gaan,’ zegt Fröhlich.’

‘Ja,’ zeg ik.  ‘Ik snap niet waarom die mensen niet gewoon gaan skiën.Dan ga je veel sneller.’

‘Dat zie je verkeerd, van ‘Gellekom. Langlaufers zijn nu eenmaal mensen die zich te goed voelen voor hellingen.’

Ik geef hier geen reactie op en zie het beeld op tv wisselen: De Amerikaanse media maken zich niet druk. Peilingen wijzen uit dat Trump over vier jaar niet herkozen zal worden. Ik kan niet nalaten een zucht van verlichting te slaken. Maar niet heus.

Dan iets over Termunterzijl. Het zal niet. In het plaatselijke blijf-van-mijn-lijf-huis heeft Machteld op de Kruk (19) vingerverf uitgedeeld aan alle kinderen die in dat huis verblijven. Machteld, die als vrijwilligster in het blijf-van-mijn-lijf-huis werkt, hielp de kinderen hun namen op de muren te schilderen.

‘s avonds doken diverse vaders van de kinderen, die hun kinderen al maanden niet meer gezien hadden, op bij het huis. Er werden diverse liederen gescandeerd waarin het woord fuck centraal stond en er waren spandoeken met teksten als: BLIJF-VAN-MIJN-WIJF.Het blijf-van-mijn-lijf-huis heeft Machteld voorlopig op non-actief gezet.

Volgende onderwerp:Iets over de maan. Het zal weer jaren duren voor de maan weer als supermaan kan worden waargenomen. ‘Tja, is het commentaar van Fröhlich die net een hele gevulde koek in zijn mond propt, ‘zo langzamerhand mogen ze met al die aandacht voor die supermaan wel uitkijken dat het geen megalomaan gaat worden’

Het journaal komt met het laatste onderwerp: de intocht van Kinderklaas en zijn schoorsteenveeg schandknapen. Dat geloof ik wel en ik zet de tv uit. Fröhlich slikt zijn koek door en zegt: Ik heb nog overwogen om naar de intocht te gaan, maar ik wil iets met minder agressie en gedoe dus ga ik met de kids  nu naar FC Utrecht - Ajax....

Die humor van Fröhlich. Je went er gewoon niet aan.

Betekenis voor de wereld

Voorzichtig leg ik mijn nieuwe cd op mijn bureau op ons accountantskantoor. Collega Fröhlich pakt hem belangstellend op:’ Leonard Cohen? Ken ik die snuiter?’
‘Snuiter??, iets meer respect, Fröhlich. We hebben het hier over een van de grootste artiesten van de afgelopen eeuw. Hij is onlangs overleden. Maakte schitterden songs. Heeft veel betekend voor de wereld.’
‘O-k-éééé,’ zegt Fröhlich met een overdreven lang vasthouden van de laatste klinker.
‘Veel betekend dus? Even om het op een rijtje te krijgen, van Gellekom. Als , ik noem maar een wereldartiest die vreselijk veel betekent voor de mensheid, Frans Bauer onverhoopt mocht overlijden, dan koop jij meteen zijn monsterhit “heb je even voor mij”. Moet ik het zo zien?’

Hij pakt de cd weer op en kijkt naar de foto van Cohen. ‘Raar hoedje, heeft hij op,’ zegt hij peinzend. ‘Ik zal je iets vertellen, van Gellekom.’
‘Ogenblik, Fröhlich, voor je begint met je doorgaans uren durende monologen over niets, zal ik even voor een week proviand inslaan.’
Fröhlich gaat gewoon door: ‘Laten we het hebben over betekenis voor de wereld, van Gellekom. Schuin tegenover mij, en dan rechtsaf de brug over en dan nog een kwartier lopen, woonde een oom van mij. Hij was loodgieter. Had ook zo’n hoedje op als Cohen. Hij verdiende dertigduizend euro per jaar. Als hij mazzel had. Deze oom heeft pas echt betekenis voor de wereld want als mijn riool lekte, maakte hij dat. Maakte hij het niet, dan had ik een probleem. En dat gold voor al zijn klanten. Als Cohen,daarentegen, niet zingt of een cd uitbrengt, komt niemand daardoor in de problemen. Dus…vertel mij maar wie er nou meer betekent voor de wereld.

‘Eh…’
‘Snap je wel van Gellekom. Die oom is vorig jaar overleden. Maar denk jij dat er ook maar iemand op het idee kwam om kopieën van al zijn bekendste gereedschappen aan te schaffen? Met een foto van hem en zijn hoedje erop?’
‘En trouwens, van Gellekom, over Bauer gesproken, die is inderdaad zeer belangrijk voor de mensheid.’
‘Hoezo’, vraag ik wantrouwend .
‘Omdat Frans Bauer een van de drie wereld artiesten is die NIET het nummer Hallelujah gecoverd heeft.
Ik zet de cd in de speler en luister naar het eerste nummer:” You want it darker” en overdenk de
welbespraaktheid en gevatheid van Fröhlich.
Je accepteert het. Wat moet je anders..

Gebrek aan planning

Collega Fröhlich en ik zitten in één van de vijfsterrenhotel van een cliënt van ons. Deze cliënt bezit een keten van dit soort hotels, en is puissant rijk.

Alleen de ingang al. De apentemmer achter de receptie noemt zich bijvoorbeeld de “lobby ambassador” Ja met zulke namen smaakt de koffie een stuk beter en valt de prijs ad zes euro een stuk makkelijker te verdedigen .
Cliënt, Hankie Lam, maakt intussen zijn entree in een ruitjesbroek en een volstrekt nieuw kapsel. In plaats van de scheiding links zit die nu rechts. En het is geverfd.De man is niet alleen rijk maar het arrogantie peil is even hard met de financiële rijkdom mee gegroeid

‘Kunnen wij even snel ter zake komen, heren? Ik heb namelijk haast en..’
‘Is dat zo ?, vraagt Fröhlich. ‘Gebrek aan planning van uw kant wil anders nog niet zeggen haast van mijn kant,ja! Waar moet u trouwens naar toe? Aan uw ruitjesbroek te zien naar een partijbijeenkomst van de VVD-club.’ Fröhlich heeft van die dagen..
‘Niet dat het je wat aan gaat, maar nee, ik heb een golfafspraak met de burgemeester.’
‘Wie zei ook alweer dat golfen knikkeren is voor rijke mensen die te lui zijn om te bukken? Als u haast hebt moet u even gaan zitten zeiden de Chinezen al, meneer Lam.’

Voor hij kan antwoorden komt de “gerant” naar onze tafel en vraagt wat wij willen “gebruiken”
‘Ik ben geen gebruiker,’ antwoordt Fröhlich. ’Maar meneer Lam blieft wellicht wel een lijntje.’
Geschokt stilzwijgen IJzig ook. Daarom vraag ik maar aan de “gerant” waarom hij handschoentjes aan heeft want zo koud is het toch niet binnen.
‘Dat is voor de hygiëne,’ legt hij uit. ’Want soms raak je per ongeluk het voedsel wel eens aan. Vooral het vlees is erg gevoelig voor bacteriën.’
‘Wat een merkwaardig standpunt,’ zegt Fröhlich. ‘Koeien schijten toch ook over hun eigen vreten?’

Heer Lam is de verstandigste en negeert terecht collega Fröhlich en overhandigt mij een envelopje met inhoud. Lam doet zijn betalingen nogal eens wat “schoorsteenveeg-kleurig gerelateerd” zal ik maar zeggen.
Fröhlich staat op en loopt naar het toilet.

‘Die collega van u, die Fröhlich, wat is dat voor een rare snijboon?,’ vraagt Heer Lam. ‘Ik bedoel maar, met opmerkingen zoals die van hem run je niet erg lang een accountantskantoor.’
‘Maakt voor Fröhlich toch niet uit,’ merk ik op. ’Als het accountantskantoor failliet gaat neemt hij de zaak van zijn vader over. Het werk dat er aan vast zit gaat allemaal automatisch. Hoeft hij weinig aan te doen.’
‘O??? En wat doet zijn vader dan, van Gellekom?’
‘Rentenieren, meneer Lam..’

Van der Slachtmug

Meneer Lam op lijn  één,’  zegt mijn secretaresse Machteld terwijl ik net volop aan het nietsdoen ben achter mijn bureau. Tot overmaat van ramp wandelt mijn compagnon, Fröhlich,  ook nog binnen en gaat aan de andere kant van mijn bureau zitten.

Ik neem op.

‘Lam hier.’

‘Dag Lam hier.’

‘Komiek,’mompelt hij. 'Ik  heb een opdracht voor je. Het onderzoeken van de antecedenten van Aannemer van der Slachtmug. Ik ga over een half uur een mega contract met hem sluiten.’

‘Fijn, Lam hier.  Goed om te weten. Dag Lam hier,’  en ik verbreek de verbinding. Had ik al gezegd dat ik die man tot  op het bot verafschuw? En dat ik hem ,hoewel onze belangrijkste cliënt, liever kwijt dan rijk ben?

Ik kijk naar Fröhlich. ‘Dat was  lam.’

‘Ja, dat had ik al begrepen toen Machteld zei dat Lam op lijn één zat. En dat werd nog eens bevestigd door het feit dat je tijdens het gesprek drie keer ‘Lam’  hebt gezegd. Zulke dingen voel ik haarfijn aan. Daar ben ik goed in.’

‘Hij wil dat ik onderzoek doe naar de cijfers van  Aannemer van der Slachtmug, Fröhlich.’

'En dat vind ik prettig om te weten, omdat?’

‘Jezus Fröhlich, effe wat minder bijdehand, ik vertel je het gewoon.’

‘En dat brengt ons op een interessante vraag, van Gellekom,’

‘Welke vraag?’

‘Of je dat onderzoek gaat doen.’

‘Dat onderzoek naar van der Slachtmug?’

‘Nee, dat onderzoek naar de recente troepenbewegingen in Irak. Komop van Gellekom, wat zit je toch slap te zeveren, man.’

‘Waarom zou ik dat onderzoek niet doen?’

Fröhlich steekt een sigaartje op.’Ik was gister bij de bakker. Vijftien klanten voor me. Maar dat is het waard. Geen enkele andere bakkers assistente weet mijn charme meer op juiste waarde te schatten dan de assistente van deze bakker. Soms is het moeilijk om zo’n groot charmeur te zijn als ik.’

‘Ja, Fröhlich, maar gelukkig lijd je in stilte.’

‘Hoe dan ook, voor mij stond van der Slachtmug. Toen hij aan de beurt was bestelde hij twee ventielen en een binnenband. Vegetarisch graag want ik ben sinds kort vegetarisch gereformeerd,  zei hij. En wij zingen altijd palmen voor het eten.

Zo, zei de bakker assistente toen. Palmen zingen. Wat zijn dat eigenlijk, palmen?

Kortom, van der Slachtmug werd een kwartier later afgevoerd met een ambulance. Snap je waar ik heen wil?’

Dat snap ik en dus bel ik  Lam. Dit moet hij weten. Voor hij dat contract gaat tekenen.

‘Heer Lam, van Gellekom hier. Ik h...’

‘Fijn om te weten van Gellekom hier. Dag van Gellekom hier,’ en hij verbreekt de verbinding.

Fröhlich blaast wat rook uit. ’Je moet toegeven dat hij geestig is ,die Lam.’

Daarna tikt hij wat as op mijn bureau en loopt de deur uit.

Hij heeft maar één schoen aan.

Ik hoor hem aan Machteld vragen waarom zij nog twee schoenen draagt terwijl de mode er slechts één voorschrijft.

Machteld begint , niet onverdienstelijk , te schreeuwen: ‘Stelletje krankzinnige idioten! Ik neem op staande voet ontslag!’

De dag is begonnen.

Nieren proeven

In het café naast mijn huis zit een vent met een petje te gokken op een gokkast die de cafébaas daar meende te moeten neerzetten. Management by gokking around, noemt hij het. Verderop aan een tafeltje zitten een man en een vrouw. Naast hun tafeltje ligt een hond of liever gezegd een kruising tussen een hond en een middelgrote ijsbeer. De man blèrt in een mobieltje. Hij heeft het over afspraken niet nakomen en ‘ik spreek je vanavond nog wel’. Hij zit er onderuitgezakt bij. Zoals een bankdirecteur die blij is met de kwartaalcijfers maar de vreugde vergald ziet door een acute darmverstopping. De vrouw kijkt vol bewondering naar haar vriend en achter mij klettert voor de zoveelste keer een zak euro’s uit de gokkast. 

Mijn collega Fröhlich komt binnen en vraagt waarom ik zo chagrijnig kijk. Ik kijk hem alleen maar aan. Hij kijkt om zich heen en begrijpt het. 'Het wordt tijd dat wij een ander café gaan opzoeken,' zegt hij. 
De cafébaas komt net de keuken uit, hoort Fröhlich 's woorden en vraagt wat er aan zijn café mankeert.
'Die gokkast,', zeg ik. 'Daar krijg ik uitslag van. En van kereltjes met van die honkbalpetjes op die er achter zitten.'
De cafébaas denkt na. Dat doet hij zelden. Dit is de tweede keer. De laatste keer dat hij nadacht was vijf jaar geleden, over de vraag of hij al dan niet zijn dertig jaar oude koffiezetapparaat moest vervangen. 

Dan loopt hij naar de gokkast, trekt de stekker eruit en stuurt de verbijsterde jongen met petje de deur uit: 'Ga buiten maar hinkelen of knikkeren,', zegt hij ter verduidelijking. Eindelijk rust. Niet lang. De man van de vrouw aan het tafeltje komt naar ons toe. Jeweet wel; die semi bankdirecteur met verstopping. Hij draagt een spijkerjasje . Daaronder een broek die vroeger alleen door daklozen werd gedragen. Hij stelt zich voor als Joop. Hij is van de PvdA. Hij vraagt waarop wij gaan stemmen in maart a.s. 
'Tja, nu u het vraagt,', zegt Fröhlich. 'Ik heb gisteren toevallig nog via de e-mail een steunbetuiging aan Geert Wilders van Groen Links gestuurd. Overigens nog geen antwoord van hem gehad. Heeft het zeker te druk. Maar ja, wat wil je… Als je iemand als Fleur Agema als tweede op je lijst hebt staan, heb je wel wat anders te doen dan de steunbetuiging van ene Fröhlich te beantwoorden. Dan zit je liever met Fleur je groenlinkse snikkel aan een diepte analyse te onderwerpen. En gelijk heeft hij.' 

Joop haalt zijn neus op. 'Behalve dat het een abjecte opmerking is, is het ook nog eens pertinent onjuist. Wilders is van de PVV en niet van Groen Links.'

Daarna begint hij over polarisatie en demonisering. En als klap op de vuurpijl zegt hij dat de partijleiders elkaars nieren moeten proeven. 

'Elkaars nieren proeven???  Dat heb ik dat opgebaarde stuk ellende van het C&A, die Buma Stemra,  ook eens horen zeggen,' roept Fröhlich.

Het is CDA, Fröhlich,'corrigeer ik mijn collega. En het is Buma. Met van Haersma ervoor.  Of erachter. Dat kan ook zomaar.'

Fröhlich negeert mijn correctie zoals het hoort en wendt zich tot Joop. 'Nieren proeven?, zei je?, weet je wat jij kan proeven, halve gare? '
Ik krijg genoeg van dar gezeur en stop de stekker weer in de gokkast en het ding begint spontaan te rammelen. Dertig euro’s!! Ik loop naar buiten en geef ze aan het jochie met het petje die buiten een sjaggie staat te rollen. Hij staat te kijken naar een grote poster die daar al een jaar of veertien hangt.. ‘Pim for ever’ stond erop. Iemand veranderde dat in Pim for effe. 

De cafébaas ziet het hoofdschuddend aan. Als ik weer naar binnen loop,  begint Joop weer te zeuren over politiek en nieren proeven.. De cafébaas komt nu uit de keuken en houdt een schaaltje, met iets grijs-achtigs erin,  onder Joop's neus. 'Moet je proeven,'  zegt hij. 'Deze ratten ving ik vanmorgen. Haal zo de niertjes eruit. Kun je ze proeven. Is echt een tractatie bij de PvdA, heb ik mij laten vertellen.'

Joop begint te beven, te stotteren en rent naar buiten. Onder de poster van Pim kotst hij al zijn abjecte ideeën eruit .

Gek toch?,'zegt Fröhlich tegen de cafébaas.  Ik bedoel, als die politieke hufters al elkaars nieren gaan vreten dan mogen de nieren van een rat toch ook wel? Altijd al geweten dat in de politiek niets anders dan aasgieren zitten. '

Ik bestel nog een karnemelk

Rekverband

Een kennis van mij, die luistert naar de bijnaam “Nijntje”, omdat dat het enige boek is dat hij ooit gelezen heeft, komt met een plan op de proppen. Hij wil mij en mijn collega Fröhlich, meenemen naar Driebergen. Daar gaat hij elke zaterdagavond heen.

‘Is echt wat voor jullie, jongens’, zegt hij. ‘Daar is een ‘etablissement’ waar je kunt zuipen, dansen en luisteren naar levendige (?) muziek. En dat allemaal tegelijk.’
Een “etablissement” op niveau dus. Driebergen!! Dat is een naam die ik alleen van filemeldingen op de radio ken.

Twee uur met Nijntje in een auto zitten komt op hetzelfde neer als twee dagen met je schoonmoeder in een huisje van Gran Dorado bivakkeren. Niet dat ik dat ooit gedaan heb, maar ik heb volwassen mannen meegemaakt die na zo’n avontuur gedwongen werden opgenomen in landhuizen met namen als “Huize Rustverdiend” en “Paviljoen Laatste Kans.”
Toch gokken we op een leuke avond en gaan Fröhlich en ik met Nijntje mee naar Driebergen.
Nijntje rijdt en begint meteen te jammeren over de ‘spelregels’ van het ‘etablissement’ in Driebergen. Gelukkig zit Fröhlich naast hem en die trekt hem goedmoedig aan zijn oor waardoor de auto een eigen leven gaat leiden en bewijst dat auto’s, wat slalommen betreft, in niets onderdoen voor een professionele skiër. Nijntje begrijpt de boodschap en houdt voor de rest van de rit zijn mond.

Daardoor missen wij relevante informatie zoals wij al snel ontdekken. Nijntje is gekleed als een directeur op zijn vijfentwintig jarige jubileum: Zwart pak, wit overhemd, grijze das en zwarte schoenen. Niet verbazingwekkend omdat hij er altijd zo bijloopt vanwege zijn beroep. Hij is begrafenisondernemer. Zelf draag ik een felgeel jasje en een spijkerbroek . Daaronder, zwart T-shirt en blote voeten in gele bergschoenen. Over Fröhlich ’s vrijetijds outfit kan ik kort zijn. Een (in het verleden) wit T-shirt, jeans waar het prijskaartje nog aan bungelt en westernlaarzen met hoge hakken. Kortom, een accountant in bonus zoals wij die allemaal kennen.

Op de deur van het ‘etablissement’ staat: “Kostuum voor heren verplicht”.
‘Dat had ik jullie dus willen zeggen voordat die gek hier mijn oor bijna van mijn hoofd trok,’ zegt Nijntje beschuldigend.
‘Maakt niet uit,’ zegt Fröhlich. ‘Daar staat dat een kostuum alleen voor heren geldt. Ik ben geen heer.’
Opgelucht door deze logische samenvatting van het probleem, gaan wij naar binnen waar wij op een portier in een soort piccolo pakje stuiten. Hij trekt zijn neus op als hij ons ziet.
‘Kostuum verplicht eh..heren,’ zegt hij afkeurend.
‘Really???,’ zegt Fröhlich. ‘Mijn naam is Jonkheer Baron van Fröhlich tot Fröhlich. Ik ben sponsor van die behanger daar.’ Hij wijst op mij. ‘Die behanger is ontwerper van rekverbanden en zijn volgende rekverbanden-lijn hangt volgende week in alle salons in Parijs.’
‘Misschien gaan wij deze tent afhuren om een modeshow te organiseren. Tout Nederland komt op bezoek. Leuke reclame voor jullie maar ja, als je moeilijk gaat doen.’
Tout Nederland!!! Jezus, ik ben onder de indruk. Portier ook. Waarvan weet ik niet maar we mogen doorlopen.

Eenmaal binnen lijkt het of wij op een begrafenisreceptie terecht zijn gekomen. Allemaal mannen in zwarte pakken en vrouwen in zwarte doorzichtige jurkjes .Logisch dat Nijntje zich thuis voelt hier. Nijntje verdwijnt tussen zijn soortgenoten terwijl er een man met een soort pandjesjas , die de gerant blijkt te zijn, op ons afkomt. ‘Kijk aan,’ zegt hij. ‘Fijn dat u zo snel kon komen, de damestoiletten zijn verstopt. Wilt u mij maar volgen?’ Ik wil protesteren maar Fröhlich stoot mij aan en schudt zijn hoofd.

Daarom volgen wij pandjesjas naar de toiletgroep. Daar aangekomen trekt Fröhlich zijn neus op: ‘Jezus, kerel, wat meurt het hier. Heb je je baas door de plee getrokken?’
“Eh… pèrdon?”, zegt pandjesjas. Dan lacht hij. ‘O, ja. Dat is natuurlijk humor hè ,eh bij jullie?’
Dan steekt Fröhlich zonder omwegen zijn hand in een toiletpot en roert wat heen en weer. Hij trekt een bezorgd gezicht. Even later haalt hij zijn hand weer uit de pot en veegt die aan de pandjesjas af.
Pandjesjas slaakt terugdeinzend een gilletje: ‘Ajakkie!! Wat doet u nou???’
‘Even afdrogen, makker,’zegt Fröhlich.
‘Mijn diagnose? Er zit maandverband vast in het riool,’ gaat Fröhlich verder. ‘Kan ik pas volgende maand verhelpen. Laat de dames maar op de heren groep plassen voorlopig.’
‘Eh..o juist jà,’ stamelt pandjesjas. ‘Waarom volgende maand pas?”
‘Omdat dan de nieuwe maand begint,’ zegt Fröhlich. ‘Maandverband moet je altijd een maand laten zitten.Daarom heet het ook maandverband. Kun je het nog volgen?’
‘Eh..als ik je nou 200 euro’s geef,’probeert pandjesjas.
Fröhlich schudt spijtig zijn hoofd. ‘Uitgesloten, ‘ zegt hij.
Pandjesjas loopt in zichzelf mompelend weg en dus lopen wij weer naar het feestgewoel.

Drie karnemelkjes tic later komt pandjesjas weer naar ons toe en begint weer te zemelen over verstopte riolen , onwillige loodgieters en ‘exorbitant’ hoge prijzen. Ik laat Fröhlich over aan de zemelende pandjesjas en loop de zaal in. Een dame met een bontstola wil met mij dansen. ‘Ik hoorde van de gerant (ze spreekt het uit als zjeerande) dat u en uw eh..collega daar, ze wijst op Fröhlich, de eh…loodgietersbranche frequenteren? ‘
‘Nee hoor, mijn collega Fröhlich zit in de rekverbanden branche.’

Ze haalt haar neus op.
Dan lacht ze en knijpt me in mijn schouder. Ze fluistert in mijn oor. ‘Moet u nog ergens heen eh vannacht?’
‘Zeker,’ antwoord ik. ‘Ik heb thuis een Rat zitten. Een tamme weliswaar maar die moet toch verzorgd worden.’
‘Ach, wat enig,’ zegt ze. ‘Dus uw.. eh.. collega zit in de.. eh.. rekverbanden en u zit in de ratten?’
‘Juist,’ zeg ik. ‘Ik had het zelf niet beter kunnen samenvatten.’

Klassiek Homeopaat

Na alle ellende van verkiezingen en Zwarte Piet-gedoe mag ik wel even iets nuttigen in het café naast mijn huis. Van de cafébaas krijg ik een glaasje rode wijn aangereikt. Hij kijkt belangstellend toe hoe ik mijn eerste slokje neem. Zelf zet hij zijn tanden in een gehaktbal en een klant vraagt hoe hij dat, op dit uur van de dag, door zijn strot kan krijgen.

'Maakt niet uit, 'zegt de cafébaas, 'die gehaktballen zijn op elk uur van de dag niet te vreten, dus waarom zou ik het nu niet nemen?'

Logisch argument. Kun je geen speld tussen krijgen en ik neem mijn eerste slok.

De cafébaas houdt op met kouwen.

Getverdemme!!! Alsof ik urine van een bejaarde wasbeer naar binnen heb gekregen. In paniek spuug ik het uit .

'Wat is dit???? '  roep ik naar de cafébaas.

'Lekker bietensapje,'  antwoordt hij.'  Goed voor je darmfauna.'

'M’n wat?? '  vraag ik verbijsterd.

'Je darmfauna,'  herhaalt hij terwijl hij een halve pot mayonaise op zijn overgebleven stukje gehaktbal legt:

'Darmflora, bedoelt je zeker?,’’  vraag ik.'

‘Nee hoor,’houdt hij vol. Bij jou kun je niet meer spreken over een darmflora. Met de rotzooi die jij dagelijks naar binnen werkt kan je beter spreken over een darmfauna. Jouw darmen moeten zo langzamerhand wel vergeven zijn van de maden en ander bacterieel ongedierte.

Eigenlijk ben jij een lopend medisch wonder. Als ze van jouw darmen een foto zouden maken,  kunnen ze alle bestaande virussen en bacteriën in kaart brengen.'

Een vrouw aan een tafeltje naast ons, bemoeit zich ermee. Ze zegt: ' Toevallig ben ik een klassiek homeopaat. Die bietensap is juist heel goed voor jou.’

Ik kijk haar eens aan: Een klassieke homeopaat?  Toe maar. Hoe ziet een moderne homeopaat er dan uit?  Dat vraag ik aan haar en ze slaakt een verontwaardigd gilletje. Ik complimenteer haar ermee en zeg dat  haar  gilletje mij doet denken aan Maria Callas die een aria kreunt uit de opera ,de bedroefde hond.( staat op mijn  cd, “ the utimate klassieke muziek”)

'Ja, inderdaad,’ zegt de cafébaas  'Let op die Maria Callas, dat wordt een hele grote.'

'Ze is al twintig jaar dood, man,'  zucht ik.

Maakt niet uit. Elvis ook,'  dramt hij door.

Ik bestel nog een klassiek macrochaotisch  karnemelkje. Ik bied de klassieke homeopaat ook iets aan. Ze wil kruidenthee. Cafébaas kijkt of hij een dooie rat in zijn biervat ziet drijven. Maar ze hoeft alleen maar een glas warm water. Ze heeft zelf een zakje kruidenthee. Die doet ze in het water en direct walmt er een geur van gepofte konijnenkeutels met een belofte van bedorven ratten lijken door de zaak.

Dan komt mijn collega Fröhlich binnen en de cafébaas biedt hem een stuk gehaktbal aan. Fröhlich weigert. Hij kent die gehaktballen. Maar om de cafébaas niet te beledigen zegt hij dat hij geen vlees meer eet.’Daar wordt je ziek,’ van, legt hij uit.

Cafébaas lacht en zegt:’hoe meer zieken, hoe meer vreugd zoals de begrafenisondernemer al zei.'

‘O, hemel,'  kirt de klassieke homeopaat verrukt.  ‘En wat eet u daarvoor in de plaats?’

Fröhlich gaat zitten:’ritueel geslachte vegetariër. Het afhaal tuincentrum komt het zo brengen. Op een stapelbedje van gemarineerde ahornsiroop glazuur.'

De klassieke homeopaat verslikt zich. Voor haar is dit nieuw. Voor ons niet. Zo is Fröhlich gewoon. Wij weten niet beter .

Investeren

Mijn collega Fröhlich wil ineens een club voor alleenstaanden beginnen. Wij zijn een paar keer in zo’n club geweest en sinds die tijd ziet Fröhlich, eurotekens voor zijn ogen dansen. 

“Kunnen wij ook”, zegt hij. 
“Wij??”, vraag ik. 
“Ja, jij en ik. Binnen vijf jaar zijn we binnen”.
“Waarom zou ik?”, vraag ik verder.”Ik ben wel tevreden zo. Waarom zou ik mij die ellende op de hals halen?!”
“Ellende??”, vraagt Fröhlich. “De toekomst ligt in de alleenstaandenmarkt. Weet je hoeveel groei daar in zit op jaarbasis?
We moeten het kapitaal van ons accountantskantoor eens een beetje gaan investeren.

Jij gaat praten met het oplichtersgilde zoals advocaten en notarissen, om de zaak rond te breien en ik doe de praktische dingen. Fröhlich heeft het al helemaal uitgedacht. 

Hij heeft ook al een pandje op het oog. In Purmerend op een Industrieterrein. Ziet er leuk uit.Groot genoeg om een club in te beginnen. Parkeerruimte in overvloed. Aan het raam hangt een papiertje met “Te Huur” erop. Geen telefoonnummer. Wij rijden naar het Gemeentehuis om inzage in het kadaster te vragen. De naam van de verhuurder bijvoorbeeld zou wel handig zijn. 

De file naar Purmerend duurt maar drie kwartier en tegen die tijd klaagt Fröhlich over een muisvoet, vanwege het vele indrukken en loslaten van het gaspedaal. Als wij het Gemeentehuis binnenlopen belanden wij een oase van rust. Planteneilanden, terrasjes, zithoekjes. Zouden er ook mensen werken? Door een receptioniste worden we naar de 3e etage gestuurd. In de lift zeg ik: 'verpest het nou niet met je slappe grappen, Fröhlich. '

Als we uit de lift komen zie ik lange gangen met om de twee meter een deur.Alle deuren staan open zodat wij goed zicht krijgen op de hedendaagse moderne ambtenaar. Zonder uitzondering staren alle ambtenaren naar een beeldscherm. Kromme rug, starende oogjes en gespalkte polsen wegens muisarm-gevaar.Hier en daar stijgt een zacht gesnurk op vanachter een bureau. 

Dan zijn we bij de kamer van het kadaster. Twee ambtenaren achter een bureau. Een ervan is bezig koffie in een filter te gieten terwijl hij tegelijkertijd in zijn neus staat te pulken. De ander zit op zijn gemak iets uit een grote gebaksdoos te eten. Aan het plafond hangen vlaggetjes. Ach, zegt de neuspulker als hij ons ziet. En wie mogen jullie dan wel niet wezen. Ik kijk naar de vlaggetjes en Fröhlich zegt; ”Bassie en Adriaan om het ambtenarendom wat nieuw leven in te blazen”. 

Ik probeer meteen de boel te sussen en zeg:”Let maar niet op hem hoor, hij heeft een middagje verlof uit de sociale werkplaats.” 

Neuspulker neemt Fröhlich van top tot teen op zegt. “Ja, nu u het zegt: “Al te snugger ziet hij er niet uit.” Dan kijkt hij naar de vlaggetjes aan het plafond en zegt: “Tja, mijn collega’s meenden mijn vijftigste verjaardag wat luister te moeten bijzetten.” 
“Is zeker niet gelukt?”,vraagt Fröhlich belangstellend.
”Hoezo?”, vraagt neuspulker. 
“Omdat je uitziet alsof je net onder een tractor vandaan komt”, antwoordt Fröhlich beleefd. ”Of zie je er zo slecht uit omdat het gebak je een rib uit je lijf heeft gekost?” 
Ik geef Fröhlich een corrigerend schopje tegen zijn enkel. 
“Hahahaha. Nee hoor, feestje gehad gisteren.”
“Ja, ik snap het”, blijft Frohlich doordrammend de boel verpesten. “Eenmalige verrassing van moeder de vrouw zeker? Vanmorgen een beetje uitgewoond het Gemeentelijke bureel opgezocht. Ik ken dat. Zit er zeker niet ver naast?”

Dan duikt de man zonder te reageren achter de computer om onze gegevens op te zoeken. Tijdens het wachten verlegt Fröhlich zijn belangstelling naar de gebaksvreter. “Wanneer bent u begonnen?”, vraagt hij. 
 “Om half negen”, antwoordt gebaksvreter. Ik kijk op mijn horloge: twee uur. 
”Dan neem je er wel de tijd voor”, zegt Fröhlich “Niet bang dat je darmen straks je oren uit kronkelen, met al die vruchtengelei die je je strot in schuift ?”
“Ik ben om half negen begonnen met werken, niet met taart eten”, zegt de gabaksvreter geïrriteerd. 
Fröhlich gaat gewoon door met jennen: “Vreet je altijd uit een doos?’ 
“Ja”, zegt gebaksvreter.“ Wat is daar mis mee?”
“ Slechte gewoonte”, antwoordt Fröhlich. “Wel eens van aids gehoord?” 
Neuspulker draait zich om.: ”We hebben hier te maken met twee komieken, Bas. En nou wegwezen voor ik mijn geduld verlies en jullie de gegevens niet verstrek”. 

Snel trek ik het velletje papier uit zijn handen en bedank hem vriendelijk. 

Gebaksvreter schuift met een vies gezicht de doos van zich af, waardoor er wat slagroom op zijn broek valt. “Zie je wel”, zegt Fröhlich. “Jezelf bevuilen is het eerste teken van een geslachtsziekte”. De deur wordt achter ons dicht geknald. 
“Waarom doe je toch altijd zo lullig”, vraag ik in de lift.
“Dat moet jij nodig zeggen, antwoordt hij. Trouwens, ik heb je net tien euro bespaard. Door al mijn gezeik heeft hij het gewoon vergeten te berekenen” 

Ik denk hier even over na:' Wat heb jij vroeger allemaal toch meegemaakt  in je leven, Fröhlich, dat je zo geworden bent? '

Fröhlich zwijgt en wij lopen naar buiten. Wij moeten eens praten met de verhuurder. 

Spin

Er rent een muis door mijn kamer. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hem een sprintje door de keuken trekken. Mijn kat ziet hem ook maar geheel tegen zijn gewoonte in, blijft hij zitten waar hij zit. Wijd opengesperde ogen, trillende snorharen en een dikke staart. Dat is alle actie waartoe hij te bewegen is. 

Daar heb ik je niet voor ingehuurd, Pim, zeg ik bestraffend. Ik noem hem Pim omdat hij een volkomen kaal gefrituurd hoofd heeft overgehouden aan de hete uitlaat van een net geparkeerde auto. Pim duikt dieper in zijn mand en is niet van plan zijn veilige fort te verlaten. Ik zie de muis weer flitsen en Pim zoekt zijn heil op de tafel. De muis blijkt geen muis te zijn. Een rioolspin. Zo’n grote met alleen maar poten en een bijna vuistgroot lijf. Deze is wel erg groot. Geen idee wat ze tegenwoordig allemaal door het riool spoelen maar de spinnen varen er wel bij. Dit exemplaar is bijna zo groot als een vogelspin. 

Meestal pak ik spinnen die mij thuis komen bezoeken voorzichtig op en zet ze dan buiten de deur. Dat zal bij dit exemplaar niet zonder slag of stoot lukken. Hij kan niet alleen voor- en achteruit rennen. Zijdelings rennen lukt ook heel aardig. En als er een rioolspin je kamer doorrent, kun je er gif op innemen dat zijn partner niet ver uit de buurt is. Die spin komt op een ongelegen tijdstip .Ik zit net te kijken naar een documentaire over de driebloemige pinksterzwam en daar heb ik altijd al alle ins en outs van willen weten. 

Snel pak ik een beker van de tafel en ren op de spin af. Maar die is zijdelings onder het fornuis gedoken. Dat wordt niks. Nadenkend kijk ik om me heen, met de doorzichtige, plastic beker in mijn hand. Pim begint te blazen en kijkt naar de andere kant van de kamer. Zoals ik al dacht. De echtgenote van de spin doet haar intrede. Even later zie ik haar rennen. Bij nader inzien is dit de echtgenoot want hij is groter dan het vrouwtje waar hij nu naar op zoek is en die was al groot. 

Vrouwtje zit onder het fornuis dus stel ik mij daar verdekt op. Even later flitst hij voorbij maar toch niet snel genoeg om mijn plastic beker te ontlopen. In de beker ziet het kreng er nog angstaanjagender uit. Nu is het geduldig wachten. Een kwartier later is het zover. Het vrouwtje verlaat haar veilige schuilplaats en trippelt naar de beker toe. Als God alles geschapen heeft had hij in dit geval een offday. Hoe kun je zoiets weerzinwekkends verzinnen als professionele schepper. Even later vang ik spin 2 onder een tweede beker. Ik schuif er een papiertje onder, draai de beker om en laat de spin daarna in een plastic zakje vallen. 

De ander spin ondergaat dezelfde behandeling en eindelijk zijn ze herenigd. Op weg naar het toilet, om ze daar doorheen te spoelen, zie ik door het raam buurman Bolknak staan. Hij ziet mij niet. Hij laat zijn hond uit. En zijn hond deponeert het diner van gisteravond op mijn stoep. Buurman Bolknak moedigt hem glimlachend aan. Daarna lopen ze weer door. Hond opgelucht, buurman breed grijnzend. 

Buurman en ik hechten er waarde aan elkaar zo nu en dan, over en weer presentjes te geven. Maar dit gaat te ver. Dit kan ik echt niet aanpakken. Te kostbaar. Dus schep ik het kleinood van de stoep met een soeplepel en schuif het met verbazingwekkend weinig moeite door de brievenbus. En met een feestelijk “pletsh“ bereikt buurmans presentje de deurmat. Dan zie ik dat ik het zakje met spinnen nog in mijn hand heb. Die spinnen zijn gek op rioolattributen. Moet ik ze dat pleziertje misgunnen? Nee. Ik schud het zakje leeg door de brievenbus en dan zijn de spinnen op weg naar een feestmaal. 

Buurman grijnst nog steeds als ik hem met zijn hond weer terug zie komen. Zo te zien een gelukkig man. Nu maar hopen dat hij niet vergeet zijn voeten te vegen wanneer hij zijn huis betreedt.